شده ام شبیه خانم معلم 60 ساله ای که دکتر و مهندس شدن شاگردان ِ کلاس اولیش را میبیند و بین ِ حس ِ لزج ِ رشک و افتخار میماند ! یک عمر است در قهرمان بودنش مانده اما ، ...نه بیشتر از قهرمان ِ اجاره نشین ِ فرسوده ی ِ کلاس اولی ها بودن!
شده ام شبیه مادر ِ زمینگیری که نشسته و خنده ی نوه نتیجه ها را نگاه می کند و میداند که ساعت که بشود 9 ،دوباره اوست و خانه ی خالی و درودیوارهایی که مرگش را روزشماری می کنند ...
شبیه چرخ و فلک ِ کوچک ِ عاقای ِ چرخو فلکی ِ گوشه ی یک پارک ِ محلی ، که کل زمستان را در گوشه ی حیاط ِ نموری یخ میزندو باران میخورد و زنگ میزند ، به امید اینکه باز تابستان شود و بچه هایی سرش دعواشان بشود و ببردشان آن بالا و صدای ِ خنده شان را بشنود ...
میدانی ؟ انگار نه انگار که این چرخ همان چرخ گوشه ی حیاط زمستان هاست ... انگار تمام هویتش در نوسان است ... انگار که خودش هیچ باشد و تمامش خنده ی آن بالا بالاهای ِ کودکی که یک روز بزرگ میشود و دست بچه اش را میگیرد و میاورد پیش چرخ و عاقای ِ چرخ و فلکی ،... و او هنوز همان چرخ ِ کوچک ِ دستی است که حالا لولا هایش بیشتر جیر جیر می کند و عاقای ِ چرخو فلکی هم که پیر شده ،هنوز ، _و حالا کند تر _هلش میدهد و میکشدش عصر ها به کناره ی پارک !
نشدست هیچ وقت "چرخ ِ فلک " ، نشدنست یک چرخ ِ بلند قامت ِ شهر بازی ِ آن سر ِ یک شهر ِ کوچک حتا ...
انگار حکمتش این است که در کوچکیش پیر شود ... انگار رسالتش این است پا از خنداندن کودکانه ی ده پانزده تا بچه محل فراتر نگذارد... انگار خدا سوزنش در تقدیر او بر همان قد و اندازه گیر کرده باشد ... هرچقدر دست و پا بزند که استخوان بترکاند ، فقط بیشتر ترک میخورد و فرسوده تر میشود و ملعون تر ِ عاقای ِ چرخ و فلکی ...
پ.ن : عاقای ِ " چرخ ِ فلک ای " ِ عزیز...
که یکه و تنها نشسته ای آن بالا ها و چای میخوری و سیبیل هایت را شانه میکنی وتاس میاندازی بر سر و کول ما ،نهایتا فلسفه میبافی که "وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَیْنَهُما لاعِبینَ"...
.
.
.
بازم از پای در انداخته ای یعنی چه؟ :))...
